Niezwykłe lotniska: EuroAirport Bazylea

Wiele jest lotnisk niezwykłych ze względu na swoje spektakularne położenie; Lukla w Nepalu, brytyjski Gibraltar czy Ejlat w Izraelu. Jednak Szwajcarzy wpadli na coś jeszcze ciekawszego - EuroAirport stanowiący lotnisko dla trzech państw (Szwajcaria, Francja, Niemcy).

Granica i stanowisko kontroli celnej w samym środku terminalu

Lotnisko technicznie leży na terytorium Francji, jednak na potrzeby celne i administracyjne jest podzielone na dwie części - francuską i szwajcarską. Gwoli ścisłości, z lotniska do "kontynentalnej" Szwajcarii prowadzi korytarz eksterytorialny, którym autobusy i samochody mogą z lotniska dojechać bezpośrednio do centrum Bazylei, bez (ewentualnej) kontroli granicznej.

Umowną granicę przeprowadzono przez środek budynku. W standardowych warunkach jest ona otwarta, jednak gdyby była zamknięta, obie części lotniska dysponują oddzielnymi halami odprawy i niezależnymi kontrolami bezpieczeństwa (zazwyczaj jednak używana jest zaledwie jedna z nich).

Stanowiska check-in w strefie szwajcarskiej

Na parterze znajdują się check-iny, na pierwszym piętrze kontrola bezpieczeństwa wraz z przejściem do strefy zastrzeżonej, a ponad nimi ogólnodostępne restauracje, strefa gier i (zamknięty w czasie mojej wizyty) taras widokowy, a także nietypowej urody rzeźba.

Po przylocie mamy do wyboru, po której stronie chcemy się znaleźć. Nie sposób przegapić znaków informujących o kraju znajdującym się za poszczególnymi drzwiami (i możliwości zrobienia zakupów w sklepie wolnocłowym jeśli wybierzemy Szwajcarię).

Podział rozciąga się również na zewnątrz budynku, o czym przypomina szpetny płot.

EuroAirport obsługuje rocznie ok. 8 mln pasażerów, co jest solidnym wynikiem i czyni je trzecim lotniskiem Szwajcarii.

Zróżnicowanie przewoźników jest ogromne; od tanich linii po różnorodnych przewoźników tradycyjnych i nieznane mi linie czarterowe.

Sam przyleciałem jednak Wizzairem, więc swoją "relację" z przelotu ograniczę do wspaniałego widoku z podejścia do EuroAirportu oraz zabranego z domu, szwajcarskiego smakołyku.

Z całą pewnością zabawnie było przekroczyć szwajcarsko-francuską granicę kilkunastokrotnie w ciągu raptem kilku minut, całkiem komediowo wyglądała też kontrola bezpieczeństwa, w czasie której jednocześnie używane są trzy języki (francuski, niemiecki i angielski właśnie w tej kolejności). Cały pomysł w dalszym ciągu wydaje mi się jednocześnie genialny i fascynujący oraz lekko zagmatwany.

Co sądzicie o całym pomyśle; sprytne ożywienie gospodarki i wykorzystanie obszarów bezcłowych czy niepotrzebna komplikacja w Europie i tak pozbawionej klasycznych kontroli na granicach?